ساعت وسیله ای برای اندازه گیری زمان است که بر روی فرد بسته می شود. تفاوت ساعت با ساعت، آونگ یا هر ابزار اندازه‌گیری زمان دیگر در سفرها بدون تغییر عملکرد آن است.
در کل واژه ساعت که انواع مختلفی چون ساعت گوچی chronograph که بر روی مچ بسته می شود و دیگر ساعت ها از ترکیب دو تعریف می آید:
جعبه‌ای شیشه‌ای که زرگران و جواهرسازان اجناس خود را در آن می‌گذارند تا بدون دست زدن به آنها دیده شوند.
پلاتین که ساعت را در یک ساعت نشان می دهد. ساعت‌های کلیساها ساعت‌هایی در داخل و خارج داشتند. امروزه، شیئی که با این تعریف دوم تعیین می شود، شماره گیری است.
اولین ساعت‌ها در یک جلیقه، ژاکت یا جیب ژاکت جیبی که نام جیب را داشت، از این رو نام ساعت جیبی یا حتی به انتهای یک روبان یا یک زنجیر متصل به بالای شورت می‌پوشیدند.
در قرن بیست و یکم، ساعت به طور عمده روی مچ بسته می شود و به آن ساعت مچی می گویند. یک ساعت باید ویژگی های خاصی داشته باشد. در میان رایج ترین:
- دقت
- ثبات یا قابلیت اطمینان
- عایق رطوبتی برای حفظ حرکت در برابر رطوبت و سایر تأثیرات مضر برای عملکرد صحیح آن
- مقاومت در برابر ضربه، به عنوان مثال سیستم G-Shock یا سیستم incabloc
- کریستال مقاوم در برابر خش: یاقوت کبود مصنوعی
- ضد مغناطیس
اما در مواجهه با رقابت در عملکرد اولیه خود برای تعیین زمان توسط تلفن های هوشمند، که استفاده از آنها در آغاز قرن بیست و یکم گسترده شد، ساعت ها اساسا به لوازم جانبی مد تبدیل شدند.
اولین ساعت های قابل حمل در قرن شانزدهم ظاهر شد. اختراع آنها به طور سنتی به ساعت ساز آلمانی پیتر هنلاین نسبت داده می شود که ساعت های بسیار کوچکی را طراحی می کند که حلقه ای را در کنار آن جوش می دهد.
بنابراین می توان آنها را به عنوان یک گردنبند یا در انتهای یک زنجیر دور گردن استفاده کرد. این تصور در حدود سال 1510 اتفاق می افتد، تاریخی تقریبی، که با متون آرشیوی توجیه می شود، اما اشاره ای به ساعت های قابل حمل ساخته شده در ایتالیا شده است.
جعبه اولین ساعت ها برای مدت طولانی بیضی شکل است که باعث می شود لقب تخم مرغ نورنبرگ (de) را بگیرند. آنها به تدریج صاف می شوند تا ساعت های جیبی را بدهند.
