به راحتی می‌توان خشونت و پرخاشگری را در جامعه و رسانه‌ها دید، و سپس کودک شیرین و بی‌گناهت می‌گوید بنگ بنگ و من تو را کشتم و تو غرق در ترس می‌شوی که آیا او می‌تواند خشن بزرگ شود.
به همین دلیل تفنگ اسباب بازی صدا خفه کن و انواع دیگر آن این روزها بازار خوبی دارند چرا که درخواست بچه ها برای این نوع اسباب بازی ها زیاد شده است.
مورس می گوید. به عنوان یک والدین، اینها پاسخ های طبیعی و طبیعی هستند.
با این حال، ناراحتی جمعی ما در مورد توپخانه های تقلبی، برخی از بچه ها را از تبدیل هر چیزی که پیدا می کنند به سلاح باز نمی دارد.
پس از اینکه گلوریا لونسفورد از سیاتل متوجه شد که کالب 4 ساله و جیکوب 3 ساله برای شلیک وانمود کردن به یکدیگر به اسلحه های اسباب بازی نیازی ندارند، به طور معمول تسلیم شد.
او می‌گوید لانسفورد اسلحه‌های وانمودی را مجاز می‌داند، اما آنها نمی‌توانند آنها را به سمت مردم نشانه بگیرند. آنها باید وانمود کنند که یک آدم بد برای شلیک کردن وجود دارد.
همانطور که والدینی مانند واگنر و لونسفورد آموخته اند، ممنوع کردن وانمود کردن بازی با اسلحه معمولاً کارساز نیست.
جف آ. جانسون، مدافع بازی تحت رهبری کودک، نویسنده کتاب‌های متعدد از جمله می‌گوید: اگر فرزند شما می‌خواهد اسلحه بازی کند و شما چنین ممنوعیتی را اجرا کرده‌اید و فکر می‌کنید که کارساز است، احتمالاً به اندازه کافی سریع نمی‌چرخید.
جانسون می‌گوید بچه‌هایی که میل به بازی با اسلحه دارند راه‌هایی برای تحقق آن پیدا خواهند کرد. من کودکانی را دیده ام که نان تست را به تفنگ می جوند.
یکی دیگر از دلایلی که والدین از بازی با اسلحه وانمود می‌کنند: این یک رفتار کلیشه‌ای سرسختانه پسر است که حتی در خانواده‌هایی که نقش‌های جنسیتی سنتی را کمرنگ می‌کنند، ادامه می‌یابد.
والدینی که مراقب هستند پارادایم‌های جنسیتی سخت‌گیرانه را تحمیل نکنند، اغلب از این که پسر کوچکشان به هر حال وارد آنها می‌شود، وحشت می‌کنند و در اطراف خانه می‌دوند و با برس مو به افراد بد تیراندازی می‌کنند.
